این کتاب، شرحى از زندگى اجتماعى مردم ایران به ویژه تهران در روزگار قاجاریان و اوایل دوره پهلوى (رضا خان میر پنج) است که در قالب زندگى نامه خودنوشته عرضه مى شود. نویسنده مردى ادارى و خدمتگزار دولت و ملت (دیوانى) بود که در ١٢٩۴ ش زاده شد و در ١٣٢٩ درگذشت.
این کتاب که به حق، «تاریخ اجتماعى دوران قاجار» نیز نام گرفته است، نثرى شیرین و ساده دارد و نویسنده در آن با دیدى تیزبینانه به شرح آیینها و سنتها و ویژگى هاى شخصى خویش مى پردازد و از رویدادهاى هم روزگارش نیز به همین سبک سخن مى گوید. شرح زندگانى من، از «بى طرفى» فراوان و طنزى شیرین به ویژه در باره خاستگاه و تولد نویسنده و اوضاع خانواده و مادرش برخوردار و از مثَلها و کنایات برساخته نویسنده پُر است. روایتهاى داستانى این کتاب که به قصه بلند خوشخوانى مى مانند، گاه موجب خنده مىشوند و گاهى دلسوزى براى وطن. داستان زندگانى من، از شیرینى و تلخى و گزارش ستمگرى هاى دودمان قاجار در ایران پر است. روایت مستوفى از تاریخ اجتماعى دوره قاجار، بیش از اینکه روایتى شخصى درباره خودش باشد، از احوال و اوضاع ملک و مملکت آن عصر گزارش مى دهد. نثر وى در این کتاب، همان نثر دوره قاجار و پهلوى است، اما مخاطب امروز نیز آن را شیرین و روان مى یابد و و با خواندنش با واژگان تازهاى آشنا مى شود. نویسنده مى کوشد که در روایتهایش سوگیرى نکند و بى گمان، تلاشهاى او را در این باره نمى توان بى ثمر دانست.