نخستین ساقی نامه، بخشی از ویس و رامین اسعد گرگانی است. اولین ساقی نامه مستقل، ساقی نامه خواجه حافظ شیرازی است که مورد استقبال فراوان شعرای قرن دهم هجری قرار گرفت و در ربع اول قرن یازدهم به وفور در این قالب طبع آزمایی می شد. تا آنجا عبدالنبی فخرالزمانی قزوینی درصدد برآمد تذکره ای موسوم به «میخانه» در احوال و آثار ساقی نامه سراها و ساقی نامه های آنان تا سال 1028 ق تدوین کند. تذکره میخانه را محمد شفیع از روی دو نسخه ناقص در 1344ق در لاهور تصحیح کرده و مقدمه و حواشی مفیدی به زبان اردو بر آن افزوده است. تصحیح دیگر این اثر، توسط احمد گلچین معانی در سال 1340 ش با استفاده از چند نسخه کامل صورت گرفته است و مصصح ضمن کار، متوجه شد از قلم افتادگی 37 شاعر شده، لذا مصمم شد کتب مذکور را همراه ساقی نامه هایی که بعد از تألیف «میخانه» سروده شده در دفتری موسوم به «پیمانه» مدون کند.