این کتاب شرح احوال جمال الدین ساوجی است که توسط خطیب فارسی در سال 748 ق سروده شده. درباره خطیب اطلاعات زیادی نمی دانیم جز اینکه اهل فارس بوده و بعد از کسب اندکی علم به تصوف علاقمند میشود و به دنبال یافتن پاسخ سوالات خود رخت سفر می بندد. پاسخ آنها را شیخ محمد بلخی در دمشق به او می گوید و از وی تقاضا می کند احوال جمال الدین را بسراید. این گونه او نیز به قلندران می پیوندد. این کتاب از لحاظ ادبی ممتاز نیست ولی از حیث معرفی و آداب و رسوم روش قلندریان و قلندران مشهور منحصر است. آداب تراشیدن موی سر و صورت را به جمال الدین ساوی نسبت داده اند. از ویژگی این فرقه فقر، خلوت گزینی، بی توجهی به دنیا و مردم است. حمید زرین کوب این مثنوی 1770 بیتی را از روی تک نسخه محفوظ در کتابخانه سلیمانیه تصحیح کرده است.