از مقدمه کتاب:
سید جمال الدین واعظ اصفهانی (۱۲۷۹ق /۱۲۴۱ش /۱۸۶۲م - ۱۳۲۶ ق /۱۲۸۷ش/ ۱۹۰۸م) یک روحانی فاضل بود، دانش آموخته حوزه های علمیه تهران و عمدتاً اصفهان، قریب الاجتهاد شد و با قرآن و احادیث، مانوس، بسیار پر مطالعه بود، با جریانات فکری روز و با اقتضائات زمانه آشنا خوش ذوق بود و روشن فکر آزاداندیش و در همان حال، آزادمنش، قبل از آنکه تحصیلات حوزوی را به پایان برد به وعظ و منبر روی آورد؛ اول در اصفهان، سپس در شیراز تبریز، مشهد و تهران در کار منبر چنان پیش رفت که صاحب سبکی جدید و اولین واعظ وقت پایتخت و ایران شناخته شد. منبرهایش سیاست را با دیانت در هم آمیخت، به غایت عوام فهم بود و آمیزه ای از شجاعت، جسارت و صراحت توام با ادب بزرگترین هدفش بیدارسازی مردم بود و به صحنه کشیدن آنها برای جایگزینی حاکمیت مستبد با مجلس شورای ملی و قانون یار وفادار آیات الله سید عبدالله بهبهانی، سید محمد طباطبایی و از رهبران اصلی انقلاب مشروطیت در تهران شد. قدرتش در وعظ و بسیج توده مردم مانند و بلکه بیش از آیات الله علی اکبر هاشمی رفسنجانی و سید علی خامنه ای بود. روز به توپ بسته شدن بهارستان توسط قزاق های روس، عازم عتبات عالیات شد در همدان اسیر گردید و نهایتاً در بروجرد به شهادت رسید...