در دل قرن بیستم، زمانی که جهان با فریادهای آزادی و عدالت بیدار می‌شد، صدای زن جوانی در میان سکوت مرگبار اردوگاه‌های کار اجباری شوروی گم شده بود اما خاموش نشد.
آندره سنتورنس، دختری فرانسوی در سودای عشقی رمانتیک، سرنوشت خود را به مردی از سرزمین سرخ گره زد. اما آنچه خیال می‌پنداشت، به کابوسی بی‌پایان تبدیل شد. در سال ۱۹۳۷، درست در اوج «پاک‌سازی بزرگ» استالین، این زن بی‌گناه به جرم نانوشته‌ای روانه‌ی جهنمی شد که نامش گولاگ بود.
در «هفده سال در اردوگاه‌های شوروی»، سنتورنس با زبانی ساده اما پرقدرت، دنیایی را ترسیم می‌کند که انسان در آن نه با گلوله، بلکه با گرسنگی، سرما، بی‌خوابی و تحقیر شکنجه می‌شود. اما در میان این سیاهی، کورسویی از انسانیت و همدلی می‌درخشد. رشته‌ای نازک از امید که او را تا واپسین روزهای حبس زنده نگه می‌دارد.
این کتاب، تنها یک خاطره‌نگاری نیست؛ روایتی است از فروپاشی اعتماد، شکستن روح، و در عین حال، ایستادگی زنی که حاضر نشد اجازه دهد فراموش شود. صدای او، اکنون، پس از سال‌ها، از دل تاریخ برمی‌خیزد تا حقیقت را فریاد بزند.