ادبیات چین در مجموع ادبیاتی اشرافی و وزین است، از به کار بردن لحن و زبان عوام گریزان است، بیانی سنگین و متین دارد تا به حدی که برخی از منتقدان اغراق کرده و آن را زبانی مرده وصف کرده‌اند، اما واقع امر آن است که این زبان متین، نه زبانی مرده بلکه فقط یک زبان ادبی است. سبک این آثار سنتی با سبک و بیان عامیانه، با زبان مردم تفاوت زیاد دارد. زبان نوشتاری که زبانی فشرده‌تر و از نظر واژگان غنی‌تر است، بسیاری از ساخت‌های دستوری زبان گفتاری را به کار نمی‌گیرد. اگرچه ادبیات چین در مجموع سنت و جریانی باشکوه ولی یکنواخت می‌نماید اما به واقع در بطن خویش جهش‌ها و انقلاباتی بسیار متهورانه و دور از انتظار داشته است. در این کتاب ادبیات چین از آغاز تا انقلاب ادبی بررسی شده است.