تاریخ ادبیات فارسی دری اساسا در محورها و مراکز دربارهای بزرگ خراسان یا افغانستان ایجاد شده، رشد و انکشاف کرده است؛ چنان‌که امپراتوران این سرزمین از قبیل صفاریان در سیستان، سامانیان در بلخ و فرارود، غوریان در غور و غرجستان، غزنویان در غزنه و زابلستان و تیموریان در هرات، نیشابور و بخارا به مثابه پرورندگان اصلی زبان و ادبیات فارسی دری به غنامندی آن تا بدانجا کوشیدند که در اندک زمان پس از سده چهارم هجری در سرزمین‌های مجاور فراگیر شد. با مطالعه این کتاب تاریخ ادبیات، افزون بر رسیدن به حقایقی درباره فارسی دری، می‌توان در بخش نخست آن پیرامون تاریخ تمدن عرب و خراسانیان در وابستگی به علوم و فنون و اندیشه‌های فرق مختلف آغازین عصر اسلامی نیز به دریافت‌هایی نایل شد. در فرجام تحقیق نیز خواننده به این نتیجه می‌رسد که ادبیات فارسی دری، ادبیات پارتی ـ کوشانی و به همین گونه ادبیات زبان اوستایی در یک تسلسل تاریخی با هم پیوند خورده‌اند.