این کتاب جلد پنجم از تاریخ ادبیات ایران است و از زمانی حکایت می‌کند که ملت ایران از امارت‌های بومی و فتوحات سردارانی مانند یعقوب لیث و سلطان محمود حیات تازه یافته و زبان فارسی از گوشه انزوا و گمنامی درآمده و تخم فرهنگی آمیخته به آموزش اسلام و سنن ایران کاشته شده که در زمین خراسان به زودی نهال سبز و خرم گشت و در عصر سلجوقی درختی بارور شد. قهرمان این عصر فرخنده فردوسی است که اشعار جانبخش شاهنامه او به اختصار در این نامه در تاریخ سیاسی و ادبی عصر هخامنشی و اشکانی و ساسانی به طبع رسیده است.