بخشی از کتاب بلندی‌های بادگیر:
«بلندی‌های بادگیر نام عجیبی است برای خانه‌ای در این ارتفاعات. احتمالاً در روزگاری طوفانی، آشفتگی اتمسفری که در اوج این تپه‌ها تجربه می‌شود، توجه سازنده آن را به خود جلب کرده است. هوای پاک و خنک آسمان را می‌توان اینجا، در تمام طول سال حس کرد. قدرت باد شمالی که از فراز لبه صخره‌ها می‌وزد چنان است که درختان کاج کهنسال کنار ساختمان را کاملاً به یک سمت خم کرده و آنها را به شکلی ناهنجار و غیرطبیعی رشد داده است. خوشبختانه معمار عاقل بوده و خانه را محکم ساخته است: پنجره‌های باریک عمیقاً در دیوارهای سنگی فرو رفته‌اند و گوشه‌های ساختمان با سنگ‌های بزرگ تقویت شده‌اند.
وقتی برای اولین بار از کنار نرده‌های باغ گذشتم و قدم به جاده سنگفرش گذاشتم، از دیدن حکاکی‌های عجیب روی سردر خانه متحیر شدم. در بالای در ورودی، میان انبوهی از اژدهایان فرسوده و موجودات زشت، سال ۱۵۰۰ را دیدم و نام 'هارتون ارنشاو'. دلم می‌خواست کمی بیشتر درنگ کنم و درباره تاریخچه این مکان و ساکنان آن از صاحبخانه عبوس بپرسم، اما طرز ایستادنش در پشت در و انگشتانش که محکم روی زنجیر در قفل شده بود، آشکارا نشان می‌داد که قصد دارد یا من وارد شوم یا کاملاً از آنجا بروم، و من نمی‌خواستم با کنجکاوی بیشتر صبر او را لبریز کنم.»