بخشی از کتاب برادران کارامازوف:
«آلکسی فیودورویچ کارامازوف، پسر سوم مردی به نام فیودور پاولوویچ، زمینداری از ولایت ما که مرگش در زمان خود سر و صدای بسیار به پا کرد و هنوز هم به یاد همه است، بود. اکنون به تفصیل درباره این مرگ سخن خواهم گفت، اما فعلاً همین قدر کافی است که بگویم این مرد (یعنی پدر خانواده) یکی از عجیب‌ترین، و در عین حال معمولی‌ترین و مرموزترین افرادی بود که می‌توان تصور کرد. آنچه عجیب‌تر می‌نمود این بود که او مرگش را، که با رسوایی و معما همراه بود، در اوج شکوفایی و موفقیت تجربه کرد. در آن زمان هنوز مردی پنجاه‌ساله و نیرومند بود که با حرص و طمع به دنبال پول می‌دوید و به خوبی می‌دانست چگونه می‌تواند از موقعیت‌های خود بهره‌برداری کند.
در میان همه کارامازوف‌ها، فقط آلیوشا نبود که به نظر می‌رسید از این بیماری موروثی خانوادگی - دیوانگی کارامازوفی - در امان مانده است. اما حتی او نیز در اعماق وجودش، بذر همین جنون را حمل می‌کرد. این جنون در او به شکلی متفاوت ظاهر می‌شد: به جای شهوت‌رانی پدر یا خشم دمیتری یا شک و تردید ایوان، در او به صورت عشقی عمیق و بی‌پایان به بشریت تجلی می‌یافت. وقتی به چهره معصوم و آرام او می‌نگریستی، نمی‌توانستی باور کنی که او نیز یکی از همان خانواده است. اما این آرامش ظاهری، همچون دریایی آرام بود که طوفانی عظیم در اعماقش در حال شکل‌گیری است - طوفانی که سرنوشت او را برای همیشه تغییر خواهد داد.»