بخشی از رمان منطقه تحت نظر:
«گولو با نگاهی خالی به افق خیره شده بود. صدای سوت قطار باری که از دور می‌آمد، لرزشی نامحسوس بر اندامش انداخت. او می‌دانست که این قطار چه باری با خود می‌آورد؛ باری از گوشت و استخوان، از رویاهای بر باد رفته و امیدهای خاموش شده. اما در این لحظه، تنها چیزی که ذهنش را مشغول کرده بود، موهای طلایی هانا بود که در نور غروب می‌درخشید. چطور می‌شد در میان این جهنم، چنین زیبایی وجود داشته باشد؟
با هر قدمی که به سمت دفتر کارش برمی‌داشت، بوی تعفن هوا غلیظ‌تر می‌شد. بویی که حالا دیگر برایش عادی شده بود، مثل عطر صبحگاهی نان تازه. گولو پوزخندی زد. چه راحت انسان می‌تواند به هر چیزی عادت کند، حتی به بوی مرگ. او کاغذهای روی میزش را مرتب کرد، آمار و ارقامی که پشتشان انسان‌هایی پنهان بودند که دیگر وجود نداشتند. و در تمام این مدت، تصویر هانا از ذهنش محو نمی‌شد. شاید عشق، تنها راه فرار از این دیوانگی بود.»