بخشی از کتاب هستی و زمان:
«پرسش از معنای هستی نه تنها هنوز پاسخ داده نشده، بلکه حتی به درستی طرح نشده است. پرسش از هستی باید از نو مطرح شود. این پرسش امروز به فراموشی سپرده شده است، هرچند دوران ما مدعی پیشرفت است در تایید دوباره 'متافیزیک'. ما امروز حتی کوچک‌ترین سردرگمی را تجربه نمی‌کنیم وقتی از 'هستی' استفاده می‌کنیم. اما این فهم عمومی تنها نشان می‌دهد که چه رازی در این مفهوم بدیهی نهفته است. این نشان می‌دهد که همه رفتار و هستن ما همواره در فهمی از هستی حرکت می‌کند، در حالی که معنای هستی در تاریکی مانده است. ما در ابهامی حرکت می‌کنیم که باید روشن شود.
دازاین هستنده‌ای است که در هستی خود با این هستی نسبت دارد. دازاین همواره خود را از امکان‌هایش می‌فهمد، امکان‌هایی که می‌تواند خودش باشد یا نباشد. دازاین یا این امکان‌ها را خودش برگزیده، یا در آنها افتاده است. تنها هستنِ دازاین از طریق انتخاب یا افتادن در این امکان‌ها تعیین می‌شود. هستی دازاین به این معناست که او همواره باید آنچه هست یا نیست را در امکان‌هایش تصمیم بگیرد. دازاین همواره در برابر این پرسش قرار دارد که چه کسی باشد، و این پرسش را تنها می‌تواند از طریق هستن خود پاسخ دهد. هستن اصیل یا غیراصیل، هر دو شیوه‌های ممکن برای هستی دازاین هستند.»