بخشی از کتاب وادارم نکن فکر کنم:
«وقتی کاربر وارد صفحه وب شما می‌شود، مغزش مثل یک رادار شروع به اسکن می‌کند. او به دنبال چیزی است که با هدفش مطابقت داشته باشد. به عنوان طراح، وظیفه شما این است که این جستجو را تا حد ممکن ساده کنید. هر بار که کاربر مجبور می‌شود توقف کند و فکر کند 'این دکمه کجاست؟'، 'چرا این اینجاست؟'، یا 'این چطور کار می‌کند؟'، شما به عنوان طراح شکست خورده‌اید. کاربردپذیری خوب یعنی حذف علامت‌های سوال از ذهن کاربر. هر علامت سوالی که در ذهن کاربر ایجاد می‌شود، وزنه‌ای است که به پای تجربه کاربری شما بسته می‌شود.
مردم اغلب از من می‌پرسند 'چقدر ساده باید طراحی کنیم؟' پاسخ من همیشه این است: 'آنقدر ساده که مادربزرگ شما هم بتواند از آن استفاده کند.' البته این به این معنی نیست که همه چیز باید در سطح مبتدی باشد. بلکه به این معناست که حتی پیچیده‌ترین عملکردها هم باید به گونه‌ای طراحی شوند که بدیهی به نظر برسند. فیس‌بوک را در نظر بگیرید، میلیاردها نفر از آن استفاده می‌کنند، از نوجوانان گرفته تا سالمندان. نه به این خاطر که همه آنها متخصص فناوری هستند، بلکه به این دلیل که استفاده از آن نیاز به فکر کردن ندارد. این همان چیزی است که من آن را 'کاربردپذیری واقعی' می‌نامم.»