بخشی از کتاب سقط جنین:
«هرگز فراموش نمی‌کنم روزی را که در کلینیک نشسته بودم و به زنان دیگر نگاه می‌کردم. همه ما در آن اتاق انتظار، داستان‌های متفاوتی داشتیم اما یک چیز مشترک بود: ترس از قضاوت شدن. برخی سرشان را پایین انداخته بودند، برخی مضطرب به ساعت نگاه می‌کردند و عده‌ای در گوشی‌های موبایلشان غرق شده بودند، شاید برای فرار از واقعیتی که در آن قرار داشتند. در آن لحظه فهمیدم که چطور سال‌ها سکوت و شرم، ما را از یکدیگر جدا کرده است. ما به عنوان زن، حق داریم درباره بدن خود تصمیم بگیریم، اما جامعه همچنان این حق را به چالش می‌کشد و ما را وادار به توجیه تصمیماتمان می‌کند. انگار هر کدام از ما باید داستانی قانع‌کننده داشته باشیم، داستانی که دیگران را متقاعد کند که تصمیم ما «قابل قبول» است.
آمار نشان می‌دهد که از هر چهار زن آمریکایی، یک نفر تا سن ۴۵ سالگی سقط جنین را تجربه می‌کند. با این حال، ما همچنان در سکوت و انزوا با این تجربه روبرو می‌شویم. زنانی که من در طول تحقیقاتم با آنها صحبت کردم، همگی از احساس تنهایی و طرد شدن می‌گفتند. سارا، یکی از این زنان، به من گفت چطور حتی نتوانست با نزدیک‌ترین دوستانش در این باره صحبت کند، چون می‌ترسید قضاوت شود.»