بخشی از کتاب لذت غیرمنتظره زندگی بدون الکل:
«شب‌های جمعه قبلاً برای من معنای خاصی داشتند: رهایی، فراموشی، شادی مصنوعی که با هر جرعه نوشیدنی در رگ‌هایم جریان می‌یافت. در آن زمان، نمی‌توانستم تصور کنم یک شب جمعه بدون الکل چگونه می‌تواند حتی قابل تحمل باشد، چه برسد به لذت‌بخش. الکل مانند یک دوست قدیمی بود که همیشه می‌دانست چگونه مرا از واقعیت سخت زندگی روزمره جدا کند. اما حقیقت این بود که من از خودم فرار می‌کردم، از احساساتی که جرات نداشتم با آنها روبرو شوم. هر شب مستی، یک داستان تکراری داشت: اول، سرخوشی، بعد، احساس قدرت، سپس تصمیم‌گیری‌های ضعیف، و در نهایت، پشیمانی صبح بعد. چرخه‌ای بی‌پایان که سال‌ها خودم را متقاعد کرده بودم بهای اجتناب‌ناپذیر خوش گذرانی است. چقدر در اشتباه بودم.
اولین ماه‌های هشیاری، مانند یادگیری راه رفتن با پاهایی بود که سال‌ها از آنها استفاده نکرده بودم. هر موقعیت اجتماعی، هر احساس ناخوشایند، هر لحظه استرس، آزمونی بود برای عزم راسخم. در دنیایی که به نظر می‌رسید همه مشغول نوشیدن هستند، من احساس بیگانگی می‌کردم، مانند بازیگری که ناگهان خودش را روی صحنه‌ای می‌بیند که هیچ نسخه‌ای از متن نمایش در دست ندارد. اما کم‌کم، چیزی شگفت‌انگیز اتفاق افتاد: من شروع کردم به کشف لایه‌های جدیدی از خودم که سال‌ها زیر تاثیر الکل پنهان شده بودند. یک روز، خودم را در حال خنده‌ای عمیق و واقعی یافتم - خنده‌ای که از شادی حقیقی سرچشمه می‌گرفت، نه از بطری. روزهای یکشنبه‌ام دیگر در رختخواب و با سردرد وحشتناک سپری نمی‌شد، بلکه پر از انرژی و امکانات جدید بود. خواب‌هایم عمیق‌تر شد، پوستم درخشان‌تر، و مهم‌تر از همه، ذهنم شفاف‌تر. به جای فرار از مشکلاتم، یاد گرفتم با آنها روبرو شوم، و به جای نوشیدن برای احساس شادی، یاد گرفتم شادی را در لحظات کوچک زندگی روزمره بیابم. این «شادی غیرمنتظره هشیار بودن» بود - هدیه‌ای که هرگز نمی‌دانستم چقدر به آن نیاز دارم.»