بخشی از کتاب آنچه فرزند مبتلا به بیش فعالی - نقص توجه شما آرزو دارد، بدانید:
«کودکان مبتلا به ADHD دنیا را به شکلی متفاوت تجربه می‌کنند. آنها اغلب احساس سردرگمی، ناامیدی و شرم می‌کنند زیرا نمی‌توانند مانند همسالان خود عمل کنند. در تمام مصاحبه‌هایی که با این کودکان داشتم، یک موضوع مشترک بارها تکرار شد: «کاش والدینم می‌فهمیدند که من نمی‌خواهم اینطوری باشم.» بسیاری از کودکان مبتلا به ADHD احساس می‌کنند که والدینشان آنها را تنبل، بی‌انگیزه یا عمداً نافرمان می‌دانند، در حالی که واقعیت این است که آنها با چالش‌های واقعی در زمینه‌های توجه، تنظیم احساسات و مدیریت زمان روبرو هستند. وقتی والدین می‌توانند با همدلی به این موضوع نگاه کنند و از واکنش‌های احساسی خود فاصله بگیرند، فضایی ایجاد می‌شود که در آن همکاری موثر می‌تواند شکل بگیرد. این نقطه شروع «۵C» است - رویکردی که به شما کمک می‌کند تا از چرخه سرزنش و ناامیدی خارج شوید و به سمت راه‌حل‌های موثر حرکت کنید.
یکی از مهمترین اصول در کار با کودکان ADHD، همکاری است. به جای اینکه قوانین و محدودیت‌ها را از بالا به پایین دیکته کنید، فرزندتان را در فرایند تعیین قوانین و پیامدها درگیر کنید. وقتی کودکان احساس کنند که صدایشان شنیده می‌شود و در تصمیمات مربوط به زندگی خود نقش دارند، احتمال همکاری و پیروی از قوانین بسیار بیشتر می‌شود. به یاد داشته باشید که هدف نهایی ما این نیست که کودکان ما فقط از ما اطاعت کنند، بلکه می‌خواهیم به آنها کمک کنیم تا مهارت‌های خودتنظیمی و تصمیم‌گیری را یاد بگیرند که در طول زندگی به آنها کمک خواهد کرد. وقتی با فرزندتان همکاری می‌کنید و به نظرات او احترام می‌گذارید، در واقع به او می‌آموزید که نظرات او مهم است و می‌تواند تاثیر مثبتی بر محیط اطرافش داشته باشد. این تجربه اعتماد به نفس فرزند شما را تقویت می‌کند و به او انگیزه می‌دهد تا مسئولیت بیشتری در قبال اعمال و انتخاب‌های خود بپذیرد.»