بخشی از کتاب شادترین کودک محله:
«واقعیت این است که نوزاد شما سعی نمی‌کند بدرفتاری کند یا شما را اذیت کند. در واقع، در هفته‌های اول تولد، او هنوز در حال سازگار شدن با زندگی بیرون از رحم است. او دلش برای تکان‌های منظم، صدای حرکت مایعات بدن مادر، و فضای گرم و تنگ رحم تنگ شده است. وقتی گریه می‌کند، به این معنا نیست که «لوس» شده؛ بلکه احساس غرق شدن در دنیای جدید دارد. روش‌هایی که شما برای آرام کردنش استفاده می‌کنید—مثل بغل کردن، تکان دادن، یا ایجاد صداهای آرامش‌بخش—ابزارهایی برای لوس کردن نیستند؛ بلکه راه‌هایی برای بازسازی احساس امنیت رحم هستند. در واقع، شما دارید با زبان غریزی و کهن او صحبت می‌کنید.
سه ماه اول پس از تولد را به‌عنوان یک «سه‌ماهه چهارم بارداری» تصور کنید. این بخش گمشده‌ای‌ست که اغلب در درک ما از نوزادان نادیده گرفته می‌شود. بیشتر نوزادان آن‌قدر بالغ نیستند که بتوانند خودشان را آرام کنند، و به کمک شما برای گذر از این مرحله نیاز دارند. به همین دلیل است که پنج روش معروف—یعنی قنداق کردن، خواباندن روی پهلو یا شکم، ایجاد صدای «ش» مانند، تکان دادن، و مکیدن—تا این حد موثر هستند. این روش‌ها باعث فعال شدن رفلکس آرام‌سازی نوزاد می‌شوند، سیستمی طبیعی که گریه را متوقف و خواب را فعال می‌کند. این‌ها حقه نیستند؛ ابزارهای طبیعی‌اند که هر پدر و مادری می‌تواند یاد بگیرد.»