بخشی از کتاب در حد یک دختر خوبه:
«هنوز آن روز را به خوبی به یاد دارم، روزی که مربی‌ام با لبخندی که سعی می‌کرد دلگرم‌کننده باشد، به من گفت: 'به عنوان یک دختر خیلی خوب می‌دوی.' در آن لحظه، در سن پانزده سالگی، نمی‌دانستم که این جمله به ظاهر تحسین‌آمیز، در واقع نشان‌دهنده یک تبعیض عمیق و ریشه‌دار است. من فقط می‌دانستم که چیزی در این جمله آزاردهنده است. چرا باید عملکرد من با قید 'به عنوان یک دختر' محدود شود؟ من فقط می‌خواستم بدوم، سریع‌تر، قوی‌تر و بهتر از روز قبل. نمی‌خواستم در چارچوب محدودکننده‌ای که دیگران برایم تعیین کرده بودند، محصور شوم. آن روز، بدون اینکه بدانم، بذر این کتاب در ذهنم کاشته شد.
سال‌ها بعد، وقتی به عنوان یک ورزشکار حرفه‌ای و مربی، شاهد تکرار همین الگوها در نسل جدید دختران دونده بودم، فهمیدم که مشکل فراتر از یک جمله نسنجیده است. ما سیستمی ورزشی را ساخته‌ایم که بر اساس فیزیولوژی مردان طراحی شده و سپس انتظار داریم دختران و زنان جوان خود را با آن تطبیق دهند. برنامه‌های تمرینی، استانداردهای وزنی، حتی طراحی کفش‌های دو، همه اینها بر اساس بدن مردان شکل گرفته‌اند. و وقتی دختران در این سیستم دچار آسیب‌دیدگی می‌شوند، به جای اینکه سیستم را زیر سوال ببریم، به آنها می‌گوییم که باید بیشتر تلاش کنند، سخت‌تر تمرین کنند، یا وزن کم کنند.»