بخشی از کتاب آیزاک نیوتن:
«او یکی از محرکان اصلی روشنگری بود، اما در دنیایی متولد شد که سرشار از رمال‌ها و جادوگران بود. او ثابت کرد که منشور نور سفید را به طیف رنگ‌هایی تقسیم می‌کند، اما در عین حال باور داشت که عددی بنیادین زیربنای تمام آفرینش است و پیشگویی‌های خدا در اندازه‌گیری‌های معبد سلیمان رمزگذاری شده‌اند. او به نشانه‌ها و نمادها اعتقاد داشت. طالع‌بینی می‌کرد. وارد کیمیاگری شد و به دنبال سنگ فیلسوفان گشت. او یکی از بزرگ‌ترین دانشمندان تاریخ بود و بخش زیادی از زندگی‌اش را صرف تعقیب چیزی کرد که امروز آن را جادو می‌نامیم.
ذهن نیوتن از نوعی بود که نمی‌توانست آرام بگیرد. او به تنهایی، انزوا و بالاتر از همه، زمان نیاز داشت. او یک‌بار نوشت: «موضوع را دائماً جلوی خود نگه می‌دارم و منتظر می‌مانم تا اولین تابش‌ها آرام آرام، کم کم، به نور کامل و روشنی تبدیل شوند.» این صبر، این پشتکار بی‌وقفه، کشفیاتی را به دنیا آورد که جهان را تغییر داد. او علم را نه حرفه و نه حتی صنعتی می‌دانست. برای او، علم رسالت الهی بود. راهی برای درک آفرینش خدا از طریق زبان اعداد و قوانین. او مردی نبود که به راحتی بتوان شناخت. گوشه‌گیر بود، کم حرف می‌زد و به ندرت لبخند می‌زد. افکارش را مثل اسرار محافظت می‌کرد و از انتقاد همچون زخمی در خود کناره‌گیری می‌کرد. تنهایی او صرفاً شرط کار نبود؛ بلکه شرط زندگی بود. به مکاتبات بی‌اعتماد بود و از مناقشات عمومی متنفر بود، با این حال خود را درگیر هر دوی آنها می‌یافت.»