بخشی از کتاب بهاگاواد گیتا:
«آرجونا، هنگامی که انسان همه خواسته‌های قلبش را رها می‌کند و تنها در خویشتن خویش، با خویشتن خویش خشنود می‌شود، آنگاه او را 'استوار در خرد' می‌خوانند. کسی که در رنج آشفته نمی‌شود، در لذت مشتاق نمی‌گردد، از دلبستگی، ترس و خشم رها شده است، او حکیمی است که اندیشه‌اش استوار و پایدار است. همچون لاک‌پشتی که اندام‌هایش را به درون می‌کشد، آن که حواس خود را از اشیاء حسی بازمی‌گرداند، خردی استوار دارد. گرچه انسان منضبط از لذت‌های حسی پرهیز می‌کند، اما اشتیاق به آنها همچنان در او باقی می‌ماند؛ تنها با شناخت واقعیت برتر است که این اشتیاق نیز از میان می‌رود.
حتی ذهن دانای هوشیار نیز ممکن است به‌واسطه حواس سرکش از مسیر منحرف شود. پس ای پسر کونتی، انسان باید با مهار کامل حواس، ذهن خود را بر من متمرکز سازد، زیرا تنها کسی که حواسش تحت فرمان اوست، خردی استوار دارد. هنگامی که انسان به اشیاء حسی می‌اندیشد، دلبستگی نسبت به آنها پدید می‌آید. از دلبستگی، خواستن زاده می‌شود و از خواستن، خشم برمی‌خیزد. از خشم، توهم برمی‌آید، از توهم، سردرگمی حافظه، از سردرگمی حافظه، نابودی عقل و از نابودی عقل، انسان به کلی تباه می‌گردد. اما کسی که در میان اشیاء حسی حرکت می‌کند، در حالی که حواسش از دلبستگی و نفرت رها شده و تحت فرمان خویشتن است، به آرامش دست می‌یابد.»