بخشی از کتاب همه باید فمینیست باشیم:
«اکولوما یکی از بهترین دوستان دوران کودکی‌ام بود. او در همان خیابان ما زندگی می‌کرد و مثل یک برادر بزرگ از من مراقبت می‌کرد. اگر پسری را دوست می‌داشتم، نظر اکولوما را می‌پرسیدم. اکولوما باهوش و خنده‌دار بود و کفش‌های کابویی نوک تیز می‌پوشید. در دسامبر ۲۰۰۵، در یک سانحه هوایی در جنوب نیجریه، اکولوما فوت کرد. هنوز هم برایم سخت است که احساساتم را درباره‌اش به کلمات درآورم. اکولوما کسی بود که می‌توانستم با او بحث کنم، بخندم، و واقعاً صحبت کنم. همچنین او اولین کسی بود که مرا فمینیست خطاب کرد.
حدود چهارده ساله بودم. ما در خانه‌اش بودیم و داشتیم بحث می‌کردیم، هر دومان با دانش نیمه‌کاره‌ای از کتاب‌هایی که خوانده بودیم، جر و بحث می‌کردیم. موضوع آن بحث خاص را به یاد نمی‌آورم. اما یادم هست که وقتی داشتم با شدت استدلال می‌کردم، اکولوما به من نگاه کرد و گفت: «می‌دانی، تو یک فمینیست هستی.»
این یک تعریف نبود. از لحن صدایش می‌شد فهمید، همان لحنی که کسی با آن می‌گوید: «تو یک حامی تروریسم هستی.» من دقیقاً نمی‌دانستم این کلمه فمینیست یعنی چی. و نمی‌خواستم اکولوما بداند که نمی‌دانم. پس آن را کنار زدم و به بحث ادامه دادم. اولین کاری که قصد داشتم وقتی به خانه برمی‌گردم انجام دهم، این بود که این کلمه را در فرهنگ لغت پیدا کنم.»