بخشی از کتاب ساختار انقلاب‌های علمی:
«گذار از یک پارادایم گرفتار بحران به پارادایم جدیدی که بتواند سنت تازه‌ای از علم عادی را پدید آورد، به هیچ‌وجه فرآیندی انباشتی یا تدریجی نیست که صرفاً از گسترش یا بسط پارادایم قبلی حاصل شود. بلکه این گذار، بازسازی‌ای بنیادین در آن حوزه است؛ بازسازی‌ای که نه‌تنها برخی از پایه‌ای‌ترین تعمیم‌های نظری آن حوزه را دگرگون می‌کند، بلکه روش‌ها و کاربردهای بسیاری را نیز تغییر می‌دهد.
پذیرفتن یک پدیده تازه یا نظریه‌ای علمی جدید، معمولاً مستلزم کنار گذاشتن پارادایم قدیمی است. برای آنکه یک کشف بتواند وارد چارچوب علمی موجود شود، اغلب در ابتدا نادیده گرفته می‌شود یا انکار می‌گردد، دقیقاً به این دلیل که با انتظارات و چارچوب‌های پیشین همخوانی ندارد. بنابراین، پیشرفت علم صرفاً روندی ساده در کشف حقیقت نیست، بلکه بازآرایی‌ای پیچیده و گاه پرتلاطم از چیزهایی است که فکر می‌کرده‌ایم می‌دانیم.
انقلاب‌های علمی در اینجا به عنوان دوره‌هایی از تحول تعریف می‌شوند که انباشتی نیستند، بلکه در آن‌ها یک پارادایم قدیمی، به‌طور کامل یا جزئی، با پارادایمی جدید و ناسازگار جایگزین می‌شود. علم عادی—یعنی فعالیتی که بر دستاوردهای علمی پیشین استوار است—چارچوبی فراهم می‌کند که در دل آن، این انقلاب‌ها رخ می‌دهند. آنچه جرقه یک انقلاب علمی را می‌زند، حل‌نشدنِ ناهنجاری‌هاست؛ یعنی زمانی که مسائل پایدار و مهم دیگر در قالب پارادایم موجود قابل حل نیستند و همین بحران، راه را برای دگرگونی انقلابی باز می‌کند.»