بخشی از کتاب توتالیتاریسم:
«آنچه نظام‌های توتالیتر را از دیگر اشکال سرکوب سیاسی مانند استبداد، دیکتاتوری و ظلم متمایز می‌کند، ماهیت بی‌سابقه آنهاست. توتالیتاریسم به دنبال نه تنها سلطه سیاسی، بلکه تسلط کامل بر تمام جنبه‌های زندگی انسانی است. هدف آن نه فقط ایجاد ترس، بلکه از بین بردن خود مفهوم فردیت است. در چنین نظامی، انسان‌ها به موجوداتی تقلیل می‌یابند که تنها قادر به تکرار مجموعه‌ای از واکنش‌های شرطی هستند. این امر از طریق ترکیبی از ایدئولوژی فراگیر، ترور سیستماتیک و انزوای اجتماعی محقق می‌شود. توتالیتاریسم تلاش می‌کند تا واقعیت را با تصویری که ایدئولوژی از آن ارائه می‌دهد، جایگزین کند.
تنهایی، که باید از انزوای سیاسی متمایز شود، تجربه بنیادین زندگی انسانی است که توتالیتاریسم بر آن استوار می‌شود. انسان‌های تنها، با وجود اینکه در کنار دیگران زندگی می‌کنند، از قدرت عمل جمعی و تفکر مستقل محروم‌اند. آنها نمی‌توانند در گفتگویی معنادار با دیگران وارد شوند و تجربیات خود را به اشتراک بگذارند. این تنهایی سازمان‌یافته، زمینه را برای پذیرش منطق آهنین ایدئولوژی توتالیتر فراهم می‌کند. در چنین شرایطی، انسان‌ها نه تنها توانایی تشخیص درست از نادرست را از دست می‌دهند، بلکه حتی قادر به تجربه واقعیت به شیوه‌ای مشترک با دیگران نیستند. این همان چیزی است که رژیم‌های توتالیتر برای حکومت مطلق به آن نیاز دارند.»