بخشی از کتاب سرنوشت روم:
«تمدن روم در دوران اوج خود، یک موفقیت خیره‌کننده در گسترش شهرنشینی، تجارت و ارتباطات انسانی بود. شبکه‌های متراکم شهری که توسط جاده‌ها و مسیرهای دریایی به هم متصل شده بودند، جمعیتی بی‌سابقه را در سرزمین‌های مدیترانه‌ای گرد هم آورده بودند. اما همین موفقیت، آسیب‌پذیری‌های جدیدی را نیز به وجود آورد. امپراتوری روم به صورت ناخواسته به یک «شبکه متصل بیماری‌ها» تبدیل شده بود که در آن، پاتوژن‌ها می‌توانستند با سرعتی بی‌سابقه انتشار یابند. شهرهای پرجمعیت با سیستم‌های فاضلاب ناکافی، مکان‌های ایده‌آلی برای شیوع بیماری‌های عفونی بودند، در حالی که مسیرهای تجاری گسترده که تا آفریقای زیر صحرا و آسیای شرقی امتداد داشتند، مسیرهایی برای ورود بیماری‌های جدید فراهم می‌کردند.
دوره موسوم به «بحران قرن سوم» که با آشفتگی سیاسی، افول اقتصادی و ناآرامی اجتماعی مشخص می‌شود، در واقع همزمان با تغییرات اقلیمی قابل توجهی بود که به «انتقال اقلیمی دوران باستان متاخر» معروف است. شواهد به دست آمده از حلقه‌های درختان، هسته‌های یخی و رسوبات دریاچه‌ها نشان می‌دهد که اقلیم مدیترانه در این دوره به سمت شرایط سردتر و خشک‌تر تغییر کرده است. این تغییرات اقلیمی تاثیر مستقیمی بر تولید کشاورزی، تامین مواد غذایی شهرها و در نتیجه ثبات سیاسی امپراتوری داشت. کاهش بارندگی در مناطق کلیدی تولید غلات مانند شمال آفریقا و مصر، فشار مضاعفی بر سیستم تامین مواد غذایی امپراتوری وارد کرد، در حالی که خشکسالی‌های طولانی‌مدت در مرزهای شرقی، به جابجایی جمعیت‌ها و افزایش فشار از سوی اقوام بیابان‌گرد منجر شد.»