بخشی از کتاب ایران انقلابی:
در ذهن بسیاری از مردم غرب، ایران اغلب کشوری تاریک و خصمانه به نظر می‌رسد؛ جایی که روحانیونی عبوس حکومت می‌کنند و جمعیت‌هایی خشمگین در خیابان‌ها دیده می‌شوند. اما این تصویر فقط بخش کوچکی از واقعیت را نشان می‌دهد. ایران همچنین سرزمین شعر و فلسفه است، سرزمین جوانانی که در آرزوی تغییر هستند و سنت‌هایی که به‌مرور با زندگی مدرن سازگار می‌شوند. برای درک ایران پس از انقلاب، باید از لایه‌های ترس و ایدئولوژی عبور کرد تا جامعه‌ای را دید که هم آشناست و هم شگفت‌انگیزتر از آنچه تصور می‌شود.
انقلاب ۱۹۷۹ فقط سلطنت شاه را کنار نزد، بلکه نظام سیاسی کاملاً تازه‌ای ساخت؛ نظامی پیچیده که در آن عناصر حکومت دینی با عناصر مردم‌سالاری در هم آمیخته‌اند؛ جایی که سرکوب در کنار نمایندگی سیاسی وجود دارد. در دهه‌های بعد، رهبران ایران—و خود مردم—برای هماهنگ کردن آرمان‌های انقلابی با واقعیت‌های اداره کشور، فشارهای جهانی و تغییر نسل‌ها تلاش زیادی کردند. این کشمکش در قلب تاریخ معاصر ایران قرار دارد و دلیل بسیاری از بی‌ثباتی‌ها و در عین حال دوام نظام را روشن می‌کند.
ساختار سیاسی ایران به‌سادگی قابل تعریف نیست. با اینکه قدرت نهایی در دست رهبر جمهوری اسلامی است، اما در عین حال رئیس‌جمهور، مجلس و حتی شوراهای محلی هم با رای مردم انتخاب می‌شوند. این ترکیب از اقتدارگرایی و سیاست انتخاباتی، نظامی پدید آورده که گاهی متناقض به نظر می‌رسد، اما درعین‌حال انعطاف‌پذیر و مقاوم است. سیاست ایران پر از بحث‌های درونی، اتحادهای متغیر و نتایج غیرمنتظره است.»