بخشی از کتاب رقصیدن در خیابان‌ها:
«با رشد علوم اجتماعی—به‌ویژه انسان‌شناسی در دهه ۱۹۳۰ و پس از آن—غربی‌ها کم‌کم شروع کردند به نگاهی بازتر و روشنفکرانه‌تر به آیین‌های سرخوشی و وجد در میان غیرغربی‌ها. واژه‌هایی مانند «وحشی» و «ابتدایی» از واژگان قوم‌نگاری کنار گذاشته شدند، همراه با این ایده که مردمانی که پیش‌تر با این برچسب‌ها شناخته می‌شدند، شکل زیستی کم‌تکامل‌تری از گونه‌ی هومو ساپینس بوده‌اند. علم پزشکی هم هیچ تفاوتی در ساختار مغز انسان‌های به‌اصطلاح «ابتدایی» پیدا نکرد که بتواند رفتار متفاوت آن‌ها را توضیح دهد؛ استعمارگران هم به‌ناچار می‌دیدند که «وحشی» دیروز می‌تواند کاسب، سرباز یا خدمتکار امروز باشد.
با این نگاه که انسانیت به‌تدریج شبیه خانواده‌ای از افراد برابر شد، غربی‌ها ناگزیر پذیرفتند که رفتارهای وجدآور و سرخوشانه‌ای که در فرهنگ‌های سنتی دیده می‌شد، نه نشانه‌ی «دیگریِ وحشی» بلکه جلوه‌ای از ظرفیتی در درون همه‌ی ما انسان‌هاست—ظرفیتی که می‌تواند خوب یا بد بروز پیدا کند.
تا دهه ۱۹۳۰، انسان‌شناسان به این فکر افتادند که آیین‌های موجود در جوامع کوچک‌مقیاس را می‌توان «کارکردی» دانست یعنی از دیدی منطقی، قابل فهم و معنادار. انسان‌ها موجوداتی اجتماعی‌اند، و آیین‌ها—چه وجدآور و چه غیر از آن—می‌توانند بیانگر همین اجتماعی‌بودن باشند: راهی برای تجدید پیوندهایی که یک جامعه را کنار هم نگه می‌دارند.»