بخشی از کتاب انسان و سمبول‌هایش:
«انسان از نمادها استفاده می‌کند تا مفاهیمی را بیان کند که فراتر از درک مستقیم او هستند. کودکی که نقاشی خورشید را با چهره‌ای خندان می‌کشد، ناخودآگاه به حقیقتی عمیق‌تر اشاره می‌کند: اینکه خورشید تنها یک کره آتشین در آسمان نیست، بلکه نمادی از زندگی، گرما و حیات است. همین طور وقتی انسان‌های اولیه خورشید را به عنوان خدا می‌پرستیدند، آن‌ها نیز به همین حقیقت نمادین اشاره می‌کردند. این نمادپردازی، چه در نقاشی کودکانه و چه در باورهای کهن، از یک سرچشمه می‌آید: ناخودآگاه جمعی بشر.
رویاها زبان نمادین ناخودآگاه هستند. وقتی در خواب می‌بینیم که در حال پرواز هستیم، این تجربه فراتر از یک خیال‌پردازی ساده است. پرواز می‌تواند نماد رهایی از محدودیت‌ها، آزادی روحی، یا میل به فراتر رفتن از وضعیت کنونی باشد. جالب اینجاست که این نماد در رویاهای انسان‌ها در سراسر جهان و در طول تاریخ تکرار شده است. این تکرار نشان می‌دهد که برخی نمادها، فراتر از مرزهای فرهنگی و زمانی، بخشی از میراث روانی مشترک بشر هستند. آن‌ها مانند نت‌های موسیقی هستند که هر فرهنگی با آن‌ها ملودی خاص خود را می‌سازد، اما نت‌ها همان نت‌ها هستند.»