بخشی از کتاب استعداد نافرمانی:
«در تمام محیط‌های کاری‌ای که بررسی کردم، یاغیان کسانی بودند که می‌پرسیدند: «چرا داریم این کار رو اینطوری انجام میدیم؟» یا «اگه یه روش دیگه رو امتحان کنیم چی می‌شه؟» آن‌ها صرفاً برای مخالفت کردن سرکشی نمی‌کردند، بلکه کنجکاو بودند، هدف داشتند و می‌خواستند اوضاع را بهتر کنند. در خیلی از موارد، آن‌ها ناکارآمدی‌هایی را می‌دیدند که دیگران نسبت به آن‌ها بی‌توجه شده بودند، یا روش‌های فرسوده را دوباره زنده می‌کردند. این افراد نه تنها دردسرساز نبودند، بلکه معمولاً از متعهدترین و پرشورترین افراد در سازمان بودند.
یکی از جالب‌ترین نمونه‌هایی که دیدم، مربوط به یک خلبان هواپیما بود که تعریف می‌کرد چگونه پایبندی خشک و سخت‌گیرانه به دستورالعمل‌ها، یک بار نزدیک بود به فاجعه منجر شود. اما او در آن لحظه تصمیم گرفت از روی تجربه‌ی خودش عمل کند و نه صرفاً براساس چک‌لیست، و همین باعث شد از وقوع یک سقوط مرگبار جلوگیری شود. داستان او درباره بی‌احتیاطی نبود، بلکه درباره این بود که گاهی باید به دانش و قضاوت شخصی‌مان اعتماد کنیم، حتی اگر به معنای شکستن قوانین باشد. این دقیقاً جوهره‌ی استعداد یاغی است: سرپیچی آگاهانه و سنجیده در خدمت هدفی بزرگ‌تر.»