بخشی از کتاب همه چیز به فنا رفته:
«دنیا امروز بهتر از همیشه است. هرگز در تاریخ بشر این همه امکانات، تکنولوژی، ثروت و رفاه وجود نداشته است. ما بیشتر از هر زمان دیگری عمر می‌کنیم، بیشتر از همیشه آزادی داریم، و بیشتر از هر دوره دیگری به اطلاعات و منابع دسترسی داریم. اما با این حال، همه خراب به نظر می‌رسد. ما احساس بدی داریم. نسل جوان بیشتر از قبل افسرده است. میزان خودکشی رو به افزایش است. همه از هم عصبانی‌اند. و به نظر می‌رسد هیچ‌کس نمی‌داند چرا. چطور ممکن است در بهترین دوران تاریخ بشر، این‌قدر احساس بدبختی کنیم؟
مشکل این است که ما به عنوان افراد و به عنوان یک جامعه، رابطه عجیب و پیچیده‌ای با رنج داریم. ما فکر می‌کنیم رنج چیز بدی است که باید از آن فرار کنیم، در حالی که رنج بخشی طبیعی و ضروری از زندگی است. هر چقدر بیشتر سعی کنیم از رنج فرار کنیم، بیشتر رنج می‌کشیم. هر چقدر بیشتر دنبال خوشبختی بدویم، ناامیدتر می‌شویم. این همان پارادوکسی است که امروز با آن روبرو هستیم. ما در تلاش برای ساختن بهشتی روی زمین، جهنمی درونی برای خودمان ساخته‌ایم.»