بخشی از کتاب عیبی ندارد اگر حالت خوش نیست:
غم و اندوه مانند امواج اقیانوس است؛ گاهی آرام و قابل پیش‌بینی، و گاهی چنان قدرتمند که شما را از پا در می‌آورد. اما برخلاف آنچه جامعه به ما می‌گوید، هدف این نیست که از این امواج «عبور» کنیم یا آنها را پشت سر بگذاریم. در عوض، باید یاد بگیریم چگونه با آنها شنا کنیم، حتی زمانی که احساس می‌کنیم در حال غرق شدن هستیم. این ایده که زمان همه چیز را درمان می‌کند، یک افسانه مضر است. زمان به تنهایی هیچ چیز را تغییر نمی‌دهد؛ این ما هستیم که در طول زمان تغییر می‌کنیم و یاد می‌گیریم چگونه با فقدان عزیزانمان کنار بیاییم. پذیرش این حقیقت، اولین قدم در مسیر سازگاری با غم و اندوه است.
وقتی کسی را که دوست داریم از دست می‌دهیم، انگار دنیا معنای خود را از دست می‌دهد. هر چیزی که قبلاً آشنا بود، اکنون عجیب و بیگانه به نظر می‌رسد. ما خود را در سرزمینی ناشناخته می‌یابیم، جایی که هیچ نقشه یا راهنمایی برای آن وجود ندارد. این احساس گم‌شدگی و بی‌هدفی کاملاً طبیعی است. جامعه ممکن است به ما بگوید که باید «قوی» باشیم یا «ادامه دهیم»، اما واقعیت این است که گاهی اوقات تنها کاری که می‌توانیم انجام دهیم این است که در این لحظه دردناک زنده بمانیم.»