بخشی از کتاب کِی:
«ما همه می‌دانیم که زمان‌بندی مهم است. اما اکثر ما فرض می‌کنیم که زمان‌بندی یک هنر است. یک مهارت مرموز که برخی افراد به طور غریزی درک می‌کنند و بقیه هرگز نمی‌توانند آن را بیاموزند. اما من در طول سه سال گذشته، تحقیقات بیش از هفتصد مطالعه علمی در زمینه‌های روانشناسی، زیست‌شناسی و اقتصاد را بررسی کرده‌ام، با دانشمندانی که این پژوهش‌ها را انجام داده‌اند مصاحبه کرده‌ام و نتایج کار خودم را با یافته‌های آنها مقایسه کرده‌ام. و نتیجه‌گیری من این است: زمان‌بندی یک علم است که می‌تواند به ما کمک کند تصمیم‌های بهتری بگیریم، کارهای بیشتری انجام دهیم و زندگی بهتری داشته باشیم.
این علم به ما می‌گوید که هر روز ما با یک الگوی قابل پیش‌بینی پیش می‌رود. خلق و خوی و عملکرد ما در طول روز گاهی اوقات به طور چشمگیر تغییر میکند. ما صبح‌ها به اوج می‌رسیم، بعد از ظهرها افت می‌کنیم، و عصرها دوباره بالا می‌آییم. اما این الگو برای همه یکسان نیست. حدود یک چهارم از ما «صبح‌گاهی» هستیم. حدود دو سوم از ما در این طیف متوسط هستیم. و حدود یک دهم از ما «شب‌زنده‌دار» هستیم. تعیین نوع خودمان - و سپس هماهنگ کردن فعالیت‌هایمان با زمان‌های اوج و افتمان - می‌تواند تفاوت چشمگیری در عملکرد ما ایجاد کند.»