بخشی از کتاب تصمیم‌گیری هدفمند:
«تصمیم‌گیری واقعی با داده و اطلاعات خام شروع نمی‌شود، بلکه با شناخت خود آغاز می‌شود. تا وقتی نفهمیم که واقعاً چه کسی هستیم، چه چیزی برای‌مان ارزش دارد، و چرا به بعضی موقعیت‌ها آن‌طور واکنش نشان می‌دهیم، تصمیم‌هایمان فقط واکنش‌های خودکار و بدون فکر خواهند بود. تصمیم‌های هدفمند از دل تامل بیرون می‌آیند، از جایی که از خودمان می‌پرسیم: «واقعاً دنبال چی هستم؟» و «چه کسانی تحت تاثیر این انتخاب قرار می‌گیرند؟» وقتی از اینجا شروع کنیم، حتی تصمیم‌های سخت هم شفاف‌تر و قابل‌هدایت‌تر می‌شوند.
در دنیایی که پر از شتاب و قضاوت‌های سطحی است، کمی مکث و تفکر عمیق، کاری جسورانه به‌حساب می‌آید اما همین کار، نوعی شجاعت هم هست. وقت گذاشتن برای دیدن تصویر کلی، شنیدن دیدگاه‌های مختلف و هماهنگ کردن عمل با ارزش‌های درونی، همان چیزی‌ست که تصمیم‌گیرندگان هدفمند را از کسانی که فقط با جریان همراه می‌شوند، جدا می‌کند. برای تصمیم‌گیری خوب لازم نیست همه جواب‌ها را بدانیم، فقط باید شهامت داشته باشیم که سوال‌های بهتری بپرسیم. گاهی قوی‌ترین تصمیم این است که فوراً عمل نکنیم. صبر، حضور ذهن و نگاه کلان، باعث می‌شود گزینه‌هایی را ببینیم که در نگاه اول قابل تشخیص نیستند. در لحظات فشار، خیلی وسوسه‌انگیز است که فقط برای فرار از حس بلاتکلیفی، سریع تصمیم بگیریم. اما افراد خردمند می‌دانند که زمان، اگر آگاهانه استفاده شود، نشانه‌ی ضعف نیست بلکه بخشی از یک استراتژی هوشمندانه است.»