گندم به عنوان مهمترين محصول زراعی و ماده غذايی کشور بطور متوسط 5/6 ميليون هکتار از اراضی کشور را بخود اختصاص داده و بالغ بر 5/10 ميليون تن توليد دارد. عملکرد پائين گندم در ايران در مقايسه با جهان عمدتاً بواسطه سطوح پائين نهاده ها (بويژه آب) و ضعف مديريت زراعی است. تکيه بر افزايش عملکرد بعنوان کليدی ترين راه حل افزايش توليد گندم، توسعه تحقيقات در  زمينه های کاهش ضايعات و ساماندهی بذر را بعنوان راهکاری مناسب طلب می نمايد. بررسی منابع مختلف نشان می دهد که ميزان بذر کافی و اقتصادی بطور معنی داری کمتـر از ميـزان بـذری اسـت که در حال حاضـر اکثر گندمکاران کشور مصرف مـی نمايند. علت عمده اين مصرف اضافی عدم اطمينانی است که زارعين از استقرار گياه (تراكم بوته) در مزرعه دارند.

به منظور بررسی تراکم بوته بر عملکرد دانه و اجزاء عملکرد ارقام مختلف گندم دو آزمايش در سال های 1380 و 1381 در مزرعه دانشکده کشاورزی دانشگاه تهران (کرج) بصورت طرح کرتهای خرد شده در قالب فاکتـوريـل با چهـار تکرار به اجـرا درآمد. فاکتورها شامل 4 رقم تجارتی گندم (مهدوی، قدس، مرودشت و M75-7)، تراکم بوته در پنج سطح (200،250، 300، 350 و 400 بوته در متر مربع) و دو تيمار ضد عفونی و عدم ضد عفونی بذر پيش از کاشت بودند. نتايج تجزيه مرکب دو ساله نشان داد که با افزايش ميزان بذر مصرفی (تراکم بوته) برخی مؤلفه های عملکرد گندم مثل تعداد پنجه و سنبله در متر مربع افزايش يافت، اما در مقادير بالاتر بذر مصرفی اين روند افزايش