مـشـخـصـات فـایـل

عـنـوان تـحـقـیـق : هنر بوم شناختی
فـرمـت فـایـل : word
تـعـداد صـفـحـات : 22
مـنـاسـب جـهـت ارائـه تـحـقـیـق کـلاســی

بـخـشـی از مـتـن ایـن تـحـقـیـق :

يكي از مهمترين جنبه هاي هنري بي پيرايه يا بي چيز كه كمتر مورد تحليل قرار گرفته و غالباً از نظرها پنهان مي ماند، جابه جايي توجه بيننده از يك شيء تنها، به روي مجموعه يك چيدمان است.
هنر محيطي اصطلاحي براي توصيف آثار سه بعدي كه تماشاگر بتواند به فضاي آنها داخل شود و خود را در محيطي ساخته شده حس كند.
سابقه تچربيات جدي در هنر محيطي (Environmental Art) يا هنر چيدمان (Installation Art) به دهه 1920 و كارهاي دادائيست ها همچون كرت شوئيترز و سپس سورئاليست ها و پيشگامان هنر پاپ باز ميگردد.
ولي اين اصطلاح (هنر محيطي) به صورت هنري مستقل از اواخر دهه 1950 رايج شد.
كشف عميق آرماني تكنيكي كه كارهاي هنري تجربه كرده اند، ارتباط بين هنر و محيط را معنا مي بخشد. در هنر محيطي طبيعت، هنر است. كوهها، دره ها و پديده هاي طبيعي و فضاهاي عميق و باز، پايه و اساس پروژه هاي هنري جديد هستند. هنرمند از محدوديتهاي كارهاي محبوس در موزه ها يا گالري ها رهايي يافته است و اين امر سبب افزايش ديد يا منظر هنري هنرمند گرديده است.
در اوايل دهه هاي هفتاد، شماري از هنرمندان كه مورد عنايت اقتصاد گشاده دست اما به شدت مشكوك ارزشهاي فراگير هنري و فرهنگي قرار مي گرفتند، از طريق كار با فضاهاي محيطي به كشف ديگر باره ي برخي از ويژگيهاي بديع هنر، كه در اثر پيشرفتهاي تمدن مدفون شده بود، همت گماشتند و مجدداً آنرا شكوفا ساختند. اين هنرمندان، بر اين باور بودند كه انگيزه اوليه آفرينش هنري نه در تزئين، سرگرمي گذرا يا كسب مقام و مال، بلكه در فعاليت پرمعنايي ريشه دارد كه هنرمند و مخاطبش را از راههاي خاص در تماس با جهان قرار ميدهد. اين هنرمندان از زندگي بصري فاصله گرفتند و با محيط هاي طبيعي ارتباط نزديكي برقرار كردند...