از مقدمه کتاب:
پژوهش حاضر برای پاسخ دادن به این پرسش انجام شد که در ایران بعد از انقلابt زنان از چه راهکارهایی برای قدرتمند شدن خود در حیات سیاسی بهره برده اند. مفهوم قدرتمندی از مفاهیم چالش برانگیزی بود که ارائه هر تعریفی از آن می توانست به رهیافتی جدید بینجامد. از جمله چنانچه نقطه عزیمت در این مفهوم رهیافت های توسعه ای باشند که قدرتمندی در آن یکی از کلید واژه هاست، در آن صورت کل این پژوهش می بایست به شکل دیگری در می آمد. به دلایلی که در پایین توضیح داده ام از دیدگاههای توسعه ای در بحث و تفسیر یافته های حاصل از این پژوهش فاصله گرفته ام. اما مشکلی که با کنار گذاشتن این دیدگاه ها پدید آمد این بود که خارج از مباحث توسعه ای، جایگزین نظری چندان مناسبی که بتوان بر آن اتکا کرد وجود نداشت. برای فراهم آوردن یک چارچوب نظری لازم بود، پیوند میان قدرت و قدرتمندی مورد ملاحظه قرار گیرد و مفهوم اخیر در بستر نظریه های قدرت نشانده شود. این امر نیز خالی از اشکال نبود، زیرا همچنانکه خواهیم دید بسیاری از این نظریه ها با درک خاص خود از قدرت مفهوم قدرتمند شدن و قدرتمندی را که با تصاحب قدرت نه تنها در معنای سیاسی، بلکه در معنای کلی در ارتباط اند به چالش می گیرند. در نتیجه صحبت از قدرت یک چیز خواهد بود؛ صحبت از قدرتمندی چیزی کاملاً متفاوت، نا مأنوس و بعضاً چالش برانگیز بنا به یک تعریف قدرتمندی با نوعی تصاحب قدرت در پیوند است، در حالیکه اگر قدرت صرفاً متشکل از مادیات نباشد، بلکه گفتاری و نیز تصاحب نشدنی باشد، لازم میآید به جای قدرتمندی از گفتارها و مناسبات، قدرت و مقاومت استفاده شود. به این ترتیب پرسش اصلی به این صورت تغییر می کند که در ایران بعد از انقلاب، کدام گفتارهای قدرت بر زندگی سیاسی زنان تأثیر گذار بوده و زنان در برابر این گفتارها و سامانه ها چگونه مقاومت کرده اند...