مقدمه

اعتياد به مواد مخدر، به عنوان نابساماني اجتماعي، پديده اي است كه بدان ‹‹ بلاي هستي سوز›› نام نهاده اند؛ زيرا ويرانگري هاي حاصل از آن زمينه ساز سقوط بسياري ازارزش ها وهنجارهاي فرهنگي واخلاقي مي گرددوسلامت جامعه رابه مخاطره مي اندازدهرسال اين بلاي خانمان برانداز، قربانيان بي شماري را به آغوش سرد خاك مي نشاند.

اعتياد به مواد مخدر تقريباً پديده نوظهوري است كه ازعمر آن شايد بيش از150 سال نمي گذرد. البته مصرف ماده مخدر وحتي خوگري ونيز استعمال نفنني بدان، تاريخي طولاني دارد. ليكن از قرن 19 به بعد است كه به سبب تأثير فراوان بر جنبه هاي متفاوت زندگي اجتماعي انسان ها، توجه بسياري را بخود جلب كرده است. تحقيقات تاريخي ومردم شناختي نشان داده است كه استفاده از مواد مخدر درگذشته صرفاً به بزرگسالان محدود بود ونوجوانان وجوانان به آن روي نمي آوردند. مصرف مواد مخدربه طور پراكنده درمراسم اعتقادي ومذهبي منحصراً توسط گروه هاي خاصي درشرايط معيني صورت مي گرفت. اما بعدها هنگامي كه مرفين، هروئين،  كوكائين وبازار آمد، مواردي از اعتياد جوانان نيزمشاهده شد . دردهه 1960 تعداد معتادان به اين پديده آنقدر اندك بودكه توجه اجتماعي را درمقايسه وسيع به خود جلب نمي كرد؛ اما دراوايل دهه 1970 استفاده از مواد مخدر ناگهان درميان جوانان ونوجوانان شايع شد وبه صورت مسأله اي جهاني وابعاد همه گير آن بصورت يك موج از قاره اي به قاره ديگر گستــرش يافت.