انسانهاي نخستين به منظور بقاء نسل، اجباراً دست به شكار حيوانات مي زدند. پوست نيز جايگاه ويژه اي داشته است. چراكه اين فرآورده دامي بهترين وسيله پوشش انسانها براي جلوگيري از خطرات گوناگون بوده است. اين نوع استفاده از پوست را مي توان منصوب به عصر يخبندان (پانصد هزار سال قبل) دانست. در ابتدا بشراوليه از استخوان و سنگهاي تيز به منظور از بين بردن گوشتهاي اضافي و ضايعات پوست استفاده مي كرد. ولي بزودي به فساد پذيري سريع اين نوع پوستها در مقابل انواع ميكروبها و باكتري ها پي برد. بعدها مبادرت به خشك كردن پوست در برابر آفتاب يا آتش كرد. كه بازهم پوستي شكننده و غير قابل استفاده بدست مي آورد. تا اينكه سرانجام متوجه فوائد عصاره هاي گياهي براي جلوگيري از فساد پوست گرديد.

نصيري، شهين، بازار جهاني پوست، چرم و كفش چرمي – مؤسسه مطالعات و پژوهش هاي بازرگاني – 1370 ص 6و7.